Wat is erger: niet meer kunnen zien of niet meer kunnen horen. Een bekend spelletje van het schoolplein – en nee, je moet kiezen! In de ranglijst der zintuigen staan horen en zien het hoogst. Voelen en ruiken komen er niet aan te pas. Geen kind zal zeggen dat-ie zijn reuk niet kan missen. Geur moet zijn herinnering nog krijgen. En het enige gevoel dat kinderen nog in de vingers hebben is de swipe (plus goed ontwikkelde duimen uit sms-tijden). De swipende peuter die een tijdschrift voor een ipad hield, schokte menigeen.
Verdienen ze niet. Ook deze zintuigen werken minstens zo hard op de sentimenten. De geur van koffie is thuiskomen, zand glijdend door de vingers is vakantie, de goedkope parfum naast me in de trein nasale aanranding en het knopje van mijn nog analoge radio een kleine sensatie als ik ‘Nooit meer slapen’ uitdraai. Dat klikje, zo lekker. Het komt erop aan met knoppen. Ook met theelepels en pennen trouwens, niet alles ligt goed in de hand.
Maar toegegeven, horen en zien gaan boven alles. Muziek – toch de kers op het leven, is de kortste weg naar de onderbuik. Ieder sentiment heeft z’n liedje. Bij Jason Mraz ben ik de slaapkamer aan het schilderen, bij Janis Ian weer diepongelukkig, voor eeuwig ‘at seventeen’.
En ik kan uren verwijlen voor mijn museo sentimental, een letterbak vol, zorgvuldig verzameld met als topstuk een heuse kogel, gevonden op Vlieland.
Ach, blijft een leuk spel, ook nu nog – zien of horen. Bij het zoeken naar verloren foto’s vond ik een cassettebandje. Snel een cassetterecorder geleend en daar klonk mijn zusje – 5 jaar: Als de koning gaat marcheren met zijn honderdduizend man, honderdduizend man…
Mijn hart brak. Niets grijpt meer aan dan een kinderstemmetje. Kan geen foto tegenop. Stem boven plaatje – horen boven zien. Ik ben eruit.
